Πάνω στα σπασμένα πλακάκια της γειτονιάς μου έχει μια στάση λεωφορείου. Εκεί τη βγάζει τα βράδια ο άνθρωπος σκύλος. Φοράει πάντα τα ίδια ρούχα και τα μαλλιά του έχουν ολόκληρα κομματάκια επάνω. Δεν ξέρω αν θα τον πλησίαζα να τον μυρίσω. Έχει το βλέμμα ευγενικής ψυχής και παλινδρομεί κινητικά μπρος-πίσω. Μπορεί να είναι από εκείνα τα καλά πενηντάχρονα παιδιά που δεν απέκτησαν ποτέ το θράσος, την πουτανιά και τον εγωισμό που χρειάζεται για να ενηλικιωθείς. Ποιος ξέρει?
Από το τζάμι εστιάζω στα μάτια του. Σπιθοβολούν. Αντικρίζει τους λογιών λογιών περαστικούς. Κάθε βράδι, ενδεικτική αστική αντιπροσώπευση περνά μπροστά του. Κακόηχοι ήχοι, άξεστα γέλια, τσούλες και κάστανα, λαμπερά μάτια αλλά και στενές κουμπότρυπες που χέστηκαν για τα πτυχία σου, για την ψυχική σου ισορροπία, για το αν ζεις ή απλά επιβιώνεις. Τελωσπάντων, περνούν πολλοί. Και ο άνθρωπος σκύλος πάντα τους κοιτάζει.
Τί να σκέφτεται άραγε? Φαίνεται απαθής και καλοσυνάτος, απαγκιστρωμένος από τις <<καυτές πατάτες>> της καθημερινότητάς. Σαν σκύλος. Μπορεί να σκέφτεται οτι όλη αυτή, η ανθρώπινη ποσότητα, ήταν κάποτε παιδάκια. Κάποια ήταν επιθετικά παιδάκια, που δέρνανε και διαλύανε τα παιχνίδια των άλλων παιδιών. Ασυμβίβαστα από τα γεννοφάσκια τους, αλλά και χωρίς αισθητική. Τότε συχνάζανε στο γραφείο του γυμνασιάρχη, τώρα στην πλατεία Ροτόντας, ανάμεσα σε ξεραμένους εμετούς και σπασμένα μπουκάλια-τους ελκύουν περιβάλλοντα σκατολογικής καθήλωσης. Τότε, αντιδρούσαν σθεναρά στις αποβολές συμμαθητών τους, είχαν τα κότσια να τα πουν έξω απ'τα δόντια εκεί που πρέπει. Σήμερα, χμ, υπάρχει μια ηλικία μετά την οποία τέρμα τ'αστεία.
Κάποια άλλα πάλι, ήταν τα καλά παιδάκια της μαμάς και του μπαμπά, με τις άριστες βαθμολογίες. Και δωσ'του εύγε και αριστεία και δωσ'του δώρα εγκυκλοπαίδειες <<ο φυσικός μας κόσμος>> και τα συναφή. Αν τους ζητούσες να σκαρφαλώσουν στο δέντρο θα σου έλεγαν <<να σου πώ καλύτερα τα είδη των δέντρων στο Ιουρασικό δάσος?>> Σήμερα συχνάζουν σε vip παραλιακές καταστάσεις. Τα σπυράκια έχουν φύγει, κάποιοι μάλιστα έχουν ομορφύνει και πολύ, ενώ οι υπόλοιποι έχουν απλά καλούς στυλίστες. Πιστεύουν οτι οι διακρίσεις ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς δεν γίνεται να πάψουν, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και αναγκαίο κίνητρο για την πρόοδο (την δική τους εννοούν, που μετράται με όρους ορόφου, τετραγωνικών και φόλοουερς).
Ο άνθρωπος-σκύλος χαμογελά. Τώρα θ' αναλογίζεται την τρίτη κατηγορία παιδιών. Τους weirdos. Aυτούς που δεν χωράνε πουθενά-ποτέ δεν χώρεσαν, ούτε και πρόκειται, και πιθανότατα δεν τους ενδιαφέρει καν. Με αυτιστικά στοιχεία, ή με στοιχεία μεικτά και από τις δύο κατηγορίες που παραπλανούν, ζωγράφιζαν από μικρή ηλικία και παίζαν κουκλοθέατρο. Όχι δεν ήτανε γκοθάδες στο λύκειο, αυτό παραείναι κλισέ-χωρίς να αποκλείεται κιόλας. Αλλά δεν έβρισκαν ποτέ την κάβλα τους ούτε στο "μπράβο" των αρχών, ούτε στο να κάνουν σαματά και να νιώθουν μάγκες, ούτε στο να είναι πανομοιότυπα κόπι πέιστ με τί σερτ και τζίν ντίζελ και φούσκωμα γυμναστηρίου. Με ότι όλο αυτό συνεπάγεται, φυσικά.
Ίσως ο λευκομάλλης αυτός άνθρωπος ν' ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Αλλά δεν κατάφερε να πουλήσει τον εαυτό του καλά και <<νά πού κατάντησε>>. Έτσι είπε μπροστά του ένα μεσόκοπο ζευγάρι τις προάλλες. Πάλι καλά που δεν ζει σε τίποτα Αμερικές, εκεί αυτούς τους ανθρώπους τους αναλαμβάνουν οι ομάδες κοινωνικής εκκαθάρισης. Εδώ του αναλογεί τουλάχιστον ένα μεταλλικό παγκάκι και η γειτονιά φαίνεται να δείχνει μια κάποια ανοχή.
Τα τελευταία βράδια βήχει πολύ, ανησυχώ και μου περνάνε σκέψεις από το μυαλό. Αύριο πρωί ίσως τηλεφωνήσω στις κοινωνικές υπηρεσίες. Επειδή μάλλον θα γελάσουν μαζί μου, θα αναγκαστώ να τηλεφωνήσω σε καμιά εκκλησία-και δεν το θέλω ρε γαμώτο. Και όλο και χαλάει ο καιρός.
Είναι ένα πρότυπο για μένα. Ένας άνθρωπος που κατάφερε ν' απεξαρτηθεί από τις ανούσιες μαλακίες. Ένας άνθρωπος ευτυχισμένος. Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι. Θα' ναι κρίμα να φύγει.
Από το τζάμι εστιάζω στα μάτια του. Σπιθοβολούν. Αντικρίζει τους λογιών λογιών περαστικούς. Κάθε βράδι, ενδεικτική αστική αντιπροσώπευση περνά μπροστά του. Κακόηχοι ήχοι, άξεστα γέλια, τσούλες και κάστανα, λαμπερά μάτια αλλά και στενές κουμπότρυπες που χέστηκαν για τα πτυχία σου, για την ψυχική σου ισορροπία, για το αν ζεις ή απλά επιβιώνεις. Τελωσπάντων, περνούν πολλοί. Και ο άνθρωπος σκύλος πάντα τους κοιτάζει.
Τί να σκέφτεται άραγε? Φαίνεται απαθής και καλοσυνάτος, απαγκιστρωμένος από τις <<καυτές πατάτες>> της καθημερινότητάς. Σαν σκύλος. Μπορεί να σκέφτεται οτι όλη αυτή, η ανθρώπινη ποσότητα, ήταν κάποτε παιδάκια. Κάποια ήταν επιθετικά παιδάκια, που δέρνανε και διαλύανε τα παιχνίδια των άλλων παιδιών. Ασυμβίβαστα από τα γεννοφάσκια τους, αλλά και χωρίς αισθητική. Τότε συχνάζανε στο γραφείο του γυμνασιάρχη, τώρα στην πλατεία Ροτόντας, ανάμεσα σε ξεραμένους εμετούς και σπασμένα μπουκάλια-τους ελκύουν περιβάλλοντα σκατολογικής καθήλωσης. Τότε, αντιδρούσαν σθεναρά στις αποβολές συμμαθητών τους, είχαν τα κότσια να τα πουν έξω απ'τα δόντια εκεί που πρέπει. Σήμερα, χμ, υπάρχει μια ηλικία μετά την οποία τέρμα τ'αστεία.
Κάποια άλλα πάλι, ήταν τα καλά παιδάκια της μαμάς και του μπαμπά, με τις άριστες βαθμολογίες. Και δωσ'του εύγε και αριστεία και δωσ'του δώρα εγκυκλοπαίδειες <<ο φυσικός μας κόσμος>> και τα συναφή. Αν τους ζητούσες να σκαρφαλώσουν στο δέντρο θα σου έλεγαν <<να σου πώ καλύτερα τα είδη των δέντρων στο Ιουρασικό δάσος?>> Σήμερα συχνάζουν σε vip παραλιακές καταστάσεις. Τα σπυράκια έχουν φύγει, κάποιοι μάλιστα έχουν ομορφύνει και πολύ, ενώ οι υπόλοιποι έχουν απλά καλούς στυλίστες. Πιστεύουν οτι οι διακρίσεις ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς δεν γίνεται να πάψουν, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και αναγκαίο κίνητρο για την πρόοδο (την δική τους εννοούν, που μετράται με όρους ορόφου, τετραγωνικών και φόλοουερς).
Ο άνθρωπος-σκύλος χαμογελά. Τώρα θ' αναλογίζεται την τρίτη κατηγορία παιδιών. Τους weirdos. Aυτούς που δεν χωράνε πουθενά-ποτέ δεν χώρεσαν, ούτε και πρόκειται, και πιθανότατα δεν τους ενδιαφέρει καν. Με αυτιστικά στοιχεία, ή με στοιχεία μεικτά και από τις δύο κατηγορίες που παραπλανούν, ζωγράφιζαν από μικρή ηλικία και παίζαν κουκλοθέατρο. Όχι δεν ήτανε γκοθάδες στο λύκειο, αυτό παραείναι κλισέ-χωρίς να αποκλείεται κιόλας. Αλλά δεν έβρισκαν ποτέ την κάβλα τους ούτε στο "μπράβο" των αρχών, ούτε στο να κάνουν σαματά και να νιώθουν μάγκες, ούτε στο να είναι πανομοιότυπα κόπι πέιστ με τί σερτ και τζίν ντίζελ και φούσκωμα γυμναστηρίου. Με ότι όλο αυτό συνεπάγεται, φυσικά.
Ίσως ο λευκομάλλης αυτός άνθρωπος ν' ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Αλλά δεν κατάφερε να πουλήσει τον εαυτό του καλά και <<νά πού κατάντησε>>. Έτσι είπε μπροστά του ένα μεσόκοπο ζευγάρι τις προάλλες. Πάλι καλά που δεν ζει σε τίποτα Αμερικές, εκεί αυτούς τους ανθρώπους τους αναλαμβάνουν οι ομάδες κοινωνικής εκκαθάρισης. Εδώ του αναλογεί τουλάχιστον ένα μεταλλικό παγκάκι και η γειτονιά φαίνεται να δείχνει μια κάποια ανοχή.
Τα τελευταία βράδια βήχει πολύ, ανησυχώ και μου περνάνε σκέψεις από το μυαλό. Αύριο πρωί ίσως τηλεφωνήσω στις κοινωνικές υπηρεσίες. Επειδή μάλλον θα γελάσουν μαζί μου, θα αναγκαστώ να τηλεφωνήσω σε καμιά εκκλησία-και δεν το θέλω ρε γαμώτο. Και όλο και χαλάει ο καιρός.
Είναι ένα πρότυπο για μένα. Ένας άνθρωπος που κατάφερε ν' απεξαρτηθεί από τις ανούσιες μαλακίες. Ένας άνθρωπος ευτυχισμένος. Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι. Θα' ναι κρίμα να φύγει.