Ξυπνώ νωρίς το πρωί. Φορώ δανεικό πουκάμισο. Καχύποπτα βλέμματα περαστικών. Ούτε και οι ίδοι ξέρουν γιατί είναι καχύποπτοι. Απλά έχουν βάλει τον αυτόματο πιλότο (όπως και κάθε πρωί). Διασχίζω όμορφα μονοπάτια της αυγής. Είναι η ώρα για μια νέα αρχή, για ένα restart σε τόνους χρυσούς, ροδακινί. Παραβλέπω τον εμετό που κάποιος απελευθέρωσε φρέσκο-φρέσκο στα πεζοδρόμια της κοινωνίας. Μια μεγάλη γυναίκα κάτω από'να πλάτανο. Μοιρολογεί για τον θάνατο του άντρα της, που οδήγησε στην πτώχευση της ζωής της. Είχα καιρό να το κάνω αυτό, αλλά της έδωσα έναν οβολό. <<Σιγά την αλληλεγγύη που έδειξες>>, μουρμουρίζω από μέσα μου. Το κουδούνισμα του τηλεφώνου με βγάζει απ'τον κόσμο μου για να με βάλει σ' έναν κόσμο εντελώς προβλέψιμο και τετριμμένο, όπου λίγοι καταλαβαίνουν πραγματικά-αποφασίζω να μην απαντήσω. Θα κρατήσω μέσα μου όσο μπορώ την ομορφιά της στιγμής, τις λαμπερές αντανακλάσεις του πρωινού ήλιου στα κύματα, το αγιόκλημα, που είναι πλέον το μόνο που κατρακυλά από τις πολεμίστρες, τις σπιταρώνες με θεάρα και πρωινό στο μπαλκόνι. Ένα παιδί κλαίει. Λέει οτι κάτι έχει μπει στο αυτάκι του και δεν βγαίνει με τίποτα. Μου' ρχεται να καθησυχάσω τη μαμά του, λέγοντάς της να μην ανησυχεί, το βουλοκέρι στ' αυτιά είναι χρήσιμο, δεν θ' ακούσει ποτέ να του λένε ότι το μυαλό του είναι ένα καλοκουρδισμένο εργαλείο που κάποιοι διαμορφώνουν, κατευθύνουν, χειραγωγούν. Φυσικά δεν της λέω τίποτα. Οι σκέψεις μας δεν είναι κάτι να το μοιράζεσαι με τον καθένα, είναι ένα αυστηρά προσωπικό εργαλείο, προσωπικής ανέλιξης, κράτα αυστηρά τα πνευματικά σου δικαιώματα.
Πιο κάτω οι λεωφόροι με τα καταστήματα. Δεν βλέπω ούτε έναν χωρίς μαύρους κύκλους κάτω απ'τα μάτια. Σταδιακά οι κόγχοι βαθουλώνουν, από την συνεχή φθορά των μικροπραγμάτων, των μικροπαρανοήσεων, των μικροσυννενοήσεων. <<Μήπως μπορείτε να μου τον βάλετε (τον καφέ) σε χάρτινο κυπελλάκι? Το πλαστικό βγάζει διοξίνες.>> Αναπόφευκτα όλα αυτά, το τίμημα μιας στρωμένης ζωής. Γιατί μια ζωή οφείλει να είναι στρωτή. Τα βήματά της προμελετημένα. Με μπόλικη ευγένεια, να χαρίζει την ψευδαίσθηση των ελεύθερων επιλογών. Ένας τύπος με προσπερνά τρέχοντας, η φούρια του με ξαφνιάζει, και μή προλαβαίνοντας το λεωφορείο στη διπλανή στάση, αποφασίζει να τρέξει κι άλλο, μπας και το προλάβει στην μεθεπόμενη. Μια μικρή επιλογή ζωής είναι κι αυτή, να τρέχεις ξοπίσω από λεωφορεία. Να εθίζεσαι στον καφέ και σε άλλα μαστίγια που σε αναγκάζουν να μην είσαι ένα όρθιο πτώμα. Να βαστάς, σε μια καθημερινότητα που δεν σε εκφράζει, αλλά στην οποία επιτρέπεται να ξεθυμάνεις μια στο τόσο. Σαν ξύδι.
Πραγματικά, όλοι κυκλοφορούν με έναν νεσκαφέ στο χέρι. Βηματίζουν καλπαστικά. Μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω κάποιον τυχαίο περαστικό αν έφαγε φρούτα σήμερα. Αν κοιμήθηκε καλά. Θα γελάσει. Θα σου πει προσγειώσου. Βρες μια σταθερή δουλειά με φράγκα και κάνε οικογένεια. Δεν είναι καιροί ούτε για φρούτα ούτε για απογειώσεις. Την ίδια στιγμή ένας σκύλος παίζει μ' ένα άδειο κουτί χάπια-γενόσημα. Κουνάει την ουρά του πέρα-δώθε. Αυτός δεν ξέχασε να παίζει. Νομίζω θα βρω έναν σκύλο τελικά.
Πιο κάτω οι λεωφόροι με τα καταστήματα. Δεν βλέπω ούτε έναν χωρίς μαύρους κύκλους κάτω απ'τα μάτια. Σταδιακά οι κόγχοι βαθουλώνουν, από την συνεχή φθορά των μικροπραγμάτων, των μικροπαρανοήσεων, των μικροσυννενοήσεων. <<Μήπως μπορείτε να μου τον βάλετε (τον καφέ) σε χάρτινο κυπελλάκι? Το πλαστικό βγάζει διοξίνες.>> Αναπόφευκτα όλα αυτά, το τίμημα μιας στρωμένης ζωής. Γιατί μια ζωή οφείλει να είναι στρωτή. Τα βήματά της προμελετημένα. Με μπόλικη ευγένεια, να χαρίζει την ψευδαίσθηση των ελεύθερων επιλογών. Ένας τύπος με προσπερνά τρέχοντας, η φούρια του με ξαφνιάζει, και μή προλαβαίνοντας το λεωφορείο στη διπλανή στάση, αποφασίζει να τρέξει κι άλλο, μπας και το προλάβει στην μεθεπόμενη. Μια μικρή επιλογή ζωής είναι κι αυτή, να τρέχεις ξοπίσω από λεωφορεία. Να εθίζεσαι στον καφέ και σε άλλα μαστίγια που σε αναγκάζουν να μην είσαι ένα όρθιο πτώμα. Να βαστάς, σε μια καθημερινότητα που δεν σε εκφράζει, αλλά στην οποία επιτρέπεται να ξεθυμάνεις μια στο τόσο. Σαν ξύδι.
Πραγματικά, όλοι κυκλοφορούν με έναν νεσκαφέ στο χέρι. Βηματίζουν καλπαστικά. Μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω κάποιον τυχαίο περαστικό αν έφαγε φρούτα σήμερα. Αν κοιμήθηκε καλά. Θα γελάσει. Θα σου πει προσγειώσου. Βρες μια σταθερή δουλειά με φράγκα και κάνε οικογένεια. Δεν είναι καιροί ούτε για φρούτα ούτε για απογειώσεις. Την ίδια στιγμή ένας σκύλος παίζει μ' ένα άδειο κουτί χάπια-γενόσημα. Κουνάει την ουρά του πέρα-δώθε. Αυτός δεν ξέχασε να παίζει. Νομίζω θα βρω έναν σκύλο τελικά.