Η γριά παντοπώλις έχει θητεύσει και με το παραπάνω
στα παζάρια του χαλιφάτου. Τάισε κόσμο και κοσμάκη.
Προσέφερε πληθώρα γρήγορων και μονολεκτικών λύσεων
που τίποτε δε λύνουν, μα γεμίζουν την κοιλιά.
Που τίποτε δεν αλλάζουν, μα δίνουν την ψευδαίσθηση μιας επιτυχίας,
και ένα νόημα σε ζωές που, ούτως ή άλλως,
δεν έχουν κανένα νόημα απολύτως.
Όταν η ανθρώπινη φύση πεινά,
όταν θέλει να καταναλώσει κιλά κόκκινου νωπού κρέατος
που κρεμάστηκε από τσιγγέλι προτού σφαγιαστεί
δεν υπάρχει χώρος για υπέροχες, υπέρλογες αντιφάσεις.
Όταν η ανθρώπινη φύση πεινά στοματικά για κρέατα, παστουρμάδες και αντιβιοτικά,
τότε οι υπέρμαχοι του αριστοτελισμού ερεθίζονται
αναφωνώντας "νά, υπάρχει μόνο μιά κι απόλυτη αλήθεια".
Καιρός για σύνταξη. Καιρός για μεγάλα ιδανικά και ονειροπολήσεις.
Καιρός για ιδρυματοποίηση. Η ώρα της γεροντομπεμπέκας.
Η γριά παντοπώλις έχει θητεύσει και με το παραπάνω
στα παζάρια αυτού του χαλιφάτου.
Καθώς πίνει τσάι λευκό από τσαγιέρες μπακιρένιες φαίνονται τα χέρια της.
Έχασαν πιά τη νεανική σπαργή τους. Απωθούν.
Σα ζύμη ξεραμένη που χρειάζεται νερό-μα το νερό σώθηκε πιά.
Φόρεσαν δαχτυλίδια με περίεργες σφραγίδες και πετράδια τροπικά
σε μια προσπάθεια εκκεντρική, να κρύψουν οτι τα χρόνια περάσαν•
οτι το σαρκίο όλο παλιώνει, όλο φθείρεται. Ένα δοχείο της Συνείδησης είναι.
Που τόσα χρόνια δεν κατάφερε, δυστυχώς, ν' αντικρίσει τον εαυτό του όπως είναι.
Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως τα δοχεία έχουν ημερομηνία λήξης.
Θα' ρθουνε κι άλλες παντοπώλισσες.
Κι άλλα σαρκία, να υποδυθούν ποικίλους ρόλους.
Το μόνο σίγουρο, τα σαρκία δεν σώνονται.