Άκου τον θόρυβο της πραγματικότητας
αυτή την στιγμή, νιώθω πως όλη η πραγματικότητα είναι ένας θόρυβος
οι περισσότεροι έχουν μάθει πια να τον γουστάρουν,
οι περισσότεροι βαριούνται, δίχως νταβαντούρι και ίντριγκα.
Όσοι το θέλουν θα αποστασιοποιηθούν
Δέξου τον θόρυβο. Υπάρχει. Και δεν πειράζει.
Έτσι, θα πάψουν να τρώγονται συνεχώς με τα ρούχα τους.
Την ξέρω καλά αυτή την γεύση-
γεύση από ασπρόρουχα στο Αιγαίο-δεν τη σιχάθηκες?
Δεν τα σιχάθηκες, τούτα τ' ασπρόρουχα ν' αναμασάς?
Τούτους τους <<Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες>>,
τούτες τις αόρατες, τρομακτικές, τούτες τις ροζ τις απειλές?
Η ψυχή σου, με το αρχέτυπο της Κατοχής, με μια μίζερη κυρά κατίνα,
ένα έχουν γίνει, ασυνείδητα, αδιαχώριστα, ε θ ι σ μ ό ς στο νοητικό σου το οικοδόμημα
Μπορείς πια να μην είσαι ένα πρεζόνι?
Πρεζόνι όλου αυτού του κεκτημένου, δέσμιος της ιστορικής ταφόπλακας
που σε βαράει στην κεφαλή ολημερίς απ' όλους τους πομπούς
του <<υγιούς ανταγωνισμού>>,
της <<γόνιμης κριτικής>>,
του <<ατομικού συμφέροντος>> και λοιποί φερετζέδες Α.Ε.
Και τί άλλαξε στην ανθρωπότητα εν τέλει?
Αν σταθερά παπαγαλίζουμε στους αιώνες
οτι <<η ζωή είναι σταγόνες χαράς σ' έναν ωκεανό δυσκολίας>>,
οτι <<χρειάζεται καλέμι και σφυρί>>, <<φωτιά και σύγκρουση>>
( του εγώ της κυρα Μαρίας με το εγώ του κυρ Γιάννη )
Γι' αυτό και πάλι θα μαλώσεις. Γι' αυτό και πάλι θα ξυπνήσεις χαράματα να πας να <<αγωνιστείς>>.
Γιατί αναπόφευκτο το θεωρείς.
Υπάρχει τρόπος να σου έρχονται όλα άφθονα? Ήπια, μαλακά, όμορφα και βολικά !
Άραγε αρκεί ένα καλωσόρισμα με αγάπη? Μπορείς ν' αντέξεις σταθερά, να δίνεις, ν' αγαπάς, ν'ακτινοβολείς?
Γλυκό του κουταλιού. Βεράντα. Απέναντι η Σίκινος. Η ΑΝΟΙΧΤΟΣΥΝΗ.
αυτή την στιγμή, νιώθω πως όλη η πραγματικότητα είναι ένας θόρυβος
οι περισσότεροι έχουν μάθει πια να τον γουστάρουν,
οι περισσότεροι βαριούνται, δίχως νταβαντούρι και ίντριγκα.
Όσοι το θέλουν θα αποστασιοποιηθούν
Δέξου τον θόρυβο. Υπάρχει. Και δεν πειράζει.
Έτσι, θα πάψουν να τρώγονται συνεχώς με τα ρούχα τους.
Την ξέρω καλά αυτή την γεύση-
γεύση από ασπρόρουχα στο Αιγαίο-δεν τη σιχάθηκες?
Δεν τα σιχάθηκες, τούτα τ' ασπρόρουχα ν' αναμασάς?
Τούτους τους <<Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες>>,
τούτες τις αόρατες, τρομακτικές, τούτες τις ροζ τις απειλές?
Η ψυχή σου, με το αρχέτυπο της Κατοχής, με μια μίζερη κυρά κατίνα,
ένα έχουν γίνει, ασυνείδητα, αδιαχώριστα, ε θ ι σ μ ό ς στο νοητικό σου το οικοδόμημα
Μπορείς πια να μην είσαι ένα πρεζόνι?
Πρεζόνι όλου αυτού του κεκτημένου, δέσμιος της ιστορικής ταφόπλακας
που σε βαράει στην κεφαλή ολημερίς απ' όλους τους πομπούς
του <<υγιούς ανταγωνισμού>>,
της <<γόνιμης κριτικής>>,
του <<ατομικού συμφέροντος>> και λοιποί φερετζέδες Α.Ε.
Και τί άλλαξε στην ανθρωπότητα εν τέλει?
Αν σταθερά παπαγαλίζουμε στους αιώνες
οτι <<η ζωή είναι σταγόνες χαράς σ' έναν ωκεανό δυσκολίας>>,
οτι <<χρειάζεται καλέμι και σφυρί>>, <<φωτιά και σύγκρουση>>
( του εγώ της κυρα Μαρίας με το εγώ του κυρ Γιάννη )
Γι' αυτό και πάλι θα μαλώσεις. Γι' αυτό και πάλι θα ξυπνήσεις χαράματα να πας να <<αγωνιστείς>>.
Γιατί αναπόφευκτο το θεωρείς.
Υπάρχει τρόπος να σου έρχονται όλα άφθονα? Ήπια, μαλακά, όμορφα και βολικά !
Άραγε αρκεί ένα καλωσόρισμα με αγάπη? Μπορείς ν' αντέξεις σταθερά, να δίνεις, ν' αγαπάς, ν'ακτινοβολείς?
Γλυκό του κουταλιού. Βεράντα. Απέναντι η Σίκινος. Η ΑΝΟΙΧΤΟΣΥΝΗ.