Τις νυχτερινές ώρες μπορεί κανείς ν'αναρρωτηθεί:
(αν δεν ασχολείται με άλλα, σοβαρότερα ζητήματα)
<<Ωρέ πού πάμε ωρέ, πού πάμε>>.
Τις νυχτερινές ώρες μπορεί κανείς να φτάσει σε σημείο
απελπιστικής κούρασης.
Από τα τόσα κοστούμια
Από τα τόσα πλιιιζ και σοριιι
Από την τόση ιδιοτέλεια.
Υπάρχει πιά αυτό το πράμα που λέγεται
κοινωνική συνοχή?
Τι ποσοστό του χρόνου μου ήμουν σήμερα "άνθρωπος"?
Και ποιόν τον νοιάζει να είναι "άνθρωπος"?
Μήπως το παιχνίδι έχει ήδη,
προ πολλού
χαθεί?
Τα ωραία χρώματα καθρεφτίζονται στο ποτάμι
και σε κάνουν να ξεχαστείς σε μια ψευδαίσθηση μεγαλείου.
Ας παω για ψωνια στο mall.
(αν δεν ασχολείται με άλλα, σοβαρότερα ζητήματα)
<<Ωρέ πού πάμε ωρέ, πού πάμε>>.
Τις νυχτερινές ώρες μπορεί κανείς να φτάσει σε σημείο
απελπιστικής κούρασης.
Από τα τόσα κοστούμια
Από τα τόσα πλιιιζ και σοριιι
Από την τόση ιδιοτέλεια.
Υπάρχει πιά αυτό το πράμα που λέγεται
κοινωνική συνοχή?
Τι ποσοστό του χρόνου μου ήμουν σήμερα "άνθρωπος"?
Και ποιόν τον νοιάζει να είναι "άνθρωπος"?
Μήπως το παιχνίδι έχει ήδη,
προ πολλού
χαθεί?
Τα ωραία χρώματα καθρεφτίζονται στο ποτάμι
και σε κάνουν να ξεχαστείς σε μια ψευδαίσθηση μεγαλείου.
Ας παω για ψωνια στο mall.