Στην πλατεία Σαν Μάρκο, οι Ιταλοί κάθονται σε ψάθινες καρέκλες, γύρω από στρογγυλά τραπεζάκια με τους αχνιστούς καφέδες τους και τις εφημερίδες αγκαλιά.
Τους θυμάμαι, τέσσερα χρόνια μετά. Να κουβεντιάζουν, φωνάζοντας δυνατά και να γελούν. Ντυμένοι και περιποιημένοι στην τρίχα (ή για την ακρίβεια στην έλλειψη αυτής, καθ'οτι αποτριχωμένοι και με βγαλμένα φρύδια οι περισσότεροι) λιάζονται για να ρουφήξουν αυτή την υπέροχη, φωτεινή ενέργεια του πρωινού. Όλα τα προσωπικά, όλα τα οικογενειακά, όλα τα ερωτικά, όλα στη φόρα. Το πλήρες ανοιγμα απέναντι στην κοινότητα-έως και σε βαθμό υπερβολής. Να δίνουν και να παίρνουν τα ciao bella και τα ciao bello! Υποκριτικά, ίσως, κάποιες φορές? Μπορεί. Όμως πάρχει ανθρώπινη ζωντάνια. Χρώμα. Θετικότητα. Το να παίρνεις τον Στάρμπακς στο χέρι και να καθεσαι στο ξύλινο σκαμπώ χωρίς πλάτη για 10 λεπτά, συζητώντας στο κινητό για μπιζνες μ'αυτή την μονότονη, άχρωμη και ρομποτοειδή ομιλία και ελέγχοντας την ατζέντα να δεις μήπως έχεις χρόνο να δεις τους κολλητούς για 45 λεπτά σε δύο εβδομάδες, ούτε ζωντάνια το λες, ούτε χρώμα, ούτε θετικότητα. (Και αναρρωτιέσαι, είναι ποτέ δυνατη η Ευρωπαϊκή σύγκλειση, η ενοποίηση ανθρώπων με τόσο διαφορετικές κουλτούρες? Θα μπορέσουν άραγε αυτά που μας ενώνουν να υπερνικήσουν αυτά που μας χωρίζουν? ) Εν όψει <<grexit>> λοιπόν, ας νιώσω λίγο Ιταλός - έστω και παροδικά, έστω και στην καλοκαιρινή θερμοκρασία των 15 βαθμών Κελσίου.
Τους θυμάμαι, τέσσερα χρόνια μετά. Να κουβεντιάζουν, φωνάζοντας δυνατά και να γελούν. Ντυμένοι και περιποιημένοι στην τρίχα (ή για την ακρίβεια στην έλλειψη αυτής, καθ'οτι αποτριχωμένοι και με βγαλμένα φρύδια οι περισσότεροι) λιάζονται για να ρουφήξουν αυτή την υπέροχη, φωτεινή ενέργεια του πρωινού. Όλα τα προσωπικά, όλα τα οικογενειακά, όλα τα ερωτικά, όλα στη φόρα. Το πλήρες ανοιγμα απέναντι στην κοινότητα-έως και σε βαθμό υπερβολής. Να δίνουν και να παίρνουν τα ciao bella και τα ciao bello! Υποκριτικά, ίσως, κάποιες φορές? Μπορεί. Όμως πάρχει ανθρώπινη ζωντάνια. Χρώμα. Θετικότητα. Το να παίρνεις τον Στάρμπακς στο χέρι και να καθεσαι στο ξύλινο σκαμπώ χωρίς πλάτη για 10 λεπτά, συζητώντας στο κινητό για μπιζνες μ'αυτή την μονότονη, άχρωμη και ρομποτοειδή ομιλία και ελέγχοντας την ατζέντα να δεις μήπως έχεις χρόνο να δεις τους κολλητούς για 45 λεπτά σε δύο εβδομάδες, ούτε ζωντάνια το λες, ούτε χρώμα, ούτε θετικότητα. (Και αναρρωτιέσαι, είναι ποτέ δυνατη η Ευρωπαϊκή σύγκλειση, η ενοποίηση ανθρώπων με τόσο διαφορετικές κουλτούρες? Θα μπορέσουν άραγε αυτά που μας ενώνουν να υπερνικήσουν αυτά που μας χωρίζουν? ) Εν όψει <<grexit>> λοιπόν, ας νιώσω λίγο Ιταλός - έστω και παροδικά, έστω και στην καλοκαιρινή θερμοκρασία των 15 βαθμών Κελσίου.