Είμαι προβληματισμένος. Ακούω να λένε πολλοί οτι <<αν δεν μπεις πρώτα στο σύστημα, δεν μπορείς και να το αλλάξεις>>. Όταν μπαίνεις στο σύστημα, διαπιστώνεις με έκπληξη πως οι ίδιοι πολλοί τώρα σου λένε <<αυτό είναι το σύστημα, δεν θα το αλλάξεις εσύ, κι αν δεν σου αρέσει παραιτήσου>>! Ή, κάποιοι πιο...politically correct τύποι σε παραπέμπουν σε ποικίλα όργανα, χαρτιά, συμβούλια και λοιπούς <<μηχανισμούς ελέγχου και αλλαγής>>, που με οδύνη όμως συνειδητοποιείς οτι είναι ελεγχόμενα, κατευθυνόμενα, διαπλεκόμενα (αλλού λιγότερο, αλλού περισσότερο). Και πως τέλως πάντων τις αποφάσεις τις λαμβάνουν λίγοι και πολύ συγκεκριμένοι, κάτι παρέες που με τη σειρά τους υπακούουν σε γραμμές. Τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά, κανείς - ή σχεδόν κανείς- δεν ακούει.
Μέσα απ'αυτή τη διαδικασία, κάπως αναγκάζεσαι να συμβιβαστείς, να φορέσεις έναν ρόλο αυθαίρετα (αλλά αυστηρά) κατασκευασμένο, άκαμπτο, με καθήκοντα όχι επίσημα, αλλά παράτυπα ή και ανήθικα πολλές φορές και σίγουρα όχι κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες των πολλών αλλά των λίγων και ισχυρών που διαμορφώνουν αυτούς τους ρόλους. Σε ένα πλαίσιο καρκινικό, παθογενές, επίτηδες φτιαγμένο έτσι ώστε να μην υπάρχει σαφής κατανομή καθηκόντων και αρμοδιοτήτων, χωρίς σαφή ό ρ ι α, ( δεν περίμενα ποτέ οτι θα το πω, αλλά σπουδαίο πράγμα το καθηκοντολόγιο, αν δεν κατακτηθεί αυτό δεν πας πουθενά). Όπου ο ισχυρότερος φορτώνει στον πιο αδύναμο τις δικές του ευθύνες, που λειτουργεί με βάση το ποιός θα λουφάρει περισσότερο, ή με βάση το στρατιωτικό, θα έλεγε κανείς, <<αξίωμα>> του ποιός είναι <<ο πιο παλιός μες στο κοτέτσι>>. Αλήθεια, τί σημαίνει άραγε αυτή η παλαιότητα που κατά καιρούς ακούω ως επιχείρημα, και πόσο μάλλον ανάμεσα σε ανθρώπους που ηλικιακά δεν είναι ούτε 50 καλά-καλά? Οτι έχεις υποφέρει, οτι έχεις βασανιστεί περισσότερο από μένα και οτι συνεπώς εγώ, όλοι, η ζωή ολάκερη σου χρωστούν μήπως? Η ζωή φίλε/η μου δεν χρωστάει τίποτε και σε κανέναν. Ελάχιστος ο χώρος που διατίθεται για άλλες σκέψεις, γιατί δεν υπάρχει χώρος για αμφισβήτιση της κυρίαρχης, πατριαρχικής, ιεραρχικής, φεουδαρχικής και Σουλτανίστικης Τάξης Πραγμάτων. Δεν υπάρχει διέξοδος από το άσυλο της μεσήλικης μικροαστίλας. Οι τοίχοι έχουν ποτίσει.
Και τότε για πρώτη φορά βιώνεις μια πρωτόγνωρη αίσθηση, μιαν αίσθηση κακοστημμένης φάρσας, στην οποία όμως είσαι αναγκασμένος να συμμετάσχεις γιατί πολύ απλά έχεις ανάγκη <<τον μισθό>>, και γιατί είσαι διορισμένος με <<σύμβαση ιδιωτικού δικαίου>> και όποτε θέλουμε μπορούμε να σε τζάσουμε. Έ, όλο αυτό είναι που έλεγε ο Μαρξ αλλοτρίωση. Όλο αυτό αποτελεί μιαν ισχυρή πρόκληση- για το αν μπορείς να το νοηματοδοτήσεις. Πρέπει να νοηματοδοτήσεις ξαφνικά ένα κομμάτι της ζωής σου (αυτό της δουλ-ειας) που από πολλές απόψεις δε έχει κανένα νόημα απολύτως και απλώς υπακούει στον νόμο του ισχυρότερου, ή νόμο της ζούγκλας.
Το πιο προκλητικο ομως είναι το πόσοι άνθρωποι εξακολουθούν, κάπως υποκριτικά (;), να αρνούνται την αλήθεια και να πιστεύουν σε όλες αυτές τις "δημοκρατικές διαδικασίες" και σε όλα αυτά τα "δημοκρατικά όργανα" και στους "εκλεγμένους αντιπροσώπους" που "θ' αλλάξουν την κατάσταση". Είναι λίγο σαν την στρουθοκαμηλο, που χώνει το κεφάλι της στην άμμο. Δεν θ έ λ ε ι να δει. Ή δεν την νοιάζει, γιατί ταυτίζεται με την κατάσταση και κάπως την απολαμβάνει. Νομίζω πως δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από την απομυθοποίηση των ιδανικών και την ωμή αντιμετώπιση των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών ως ακριβώς αυτό που είναι. Ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Εύχομαι, ελπίζω το τέλος των ειδώλων να είναι κοντά. Ελπίζω να μπορέσουμε σύντομα να δούμε αντικειμενικά.
Άραγε όλα αυτά τα πτώματα στα social media να βοηθήσουν?
Μέσα απ'αυτή τη διαδικασία, κάπως αναγκάζεσαι να συμβιβαστείς, να φορέσεις έναν ρόλο αυθαίρετα (αλλά αυστηρά) κατασκευασμένο, άκαμπτο, με καθήκοντα όχι επίσημα, αλλά παράτυπα ή και ανήθικα πολλές φορές και σίγουρα όχι κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες των πολλών αλλά των λίγων και ισχυρών που διαμορφώνουν αυτούς τους ρόλους. Σε ένα πλαίσιο καρκινικό, παθογενές, επίτηδες φτιαγμένο έτσι ώστε να μην υπάρχει σαφής κατανομή καθηκόντων και αρμοδιοτήτων, χωρίς σαφή ό ρ ι α, ( δεν περίμενα ποτέ οτι θα το πω, αλλά σπουδαίο πράγμα το καθηκοντολόγιο, αν δεν κατακτηθεί αυτό δεν πας πουθενά). Όπου ο ισχυρότερος φορτώνει στον πιο αδύναμο τις δικές του ευθύνες, που λειτουργεί με βάση το ποιός θα λουφάρει περισσότερο, ή με βάση το στρατιωτικό, θα έλεγε κανείς, <<αξίωμα>> του ποιός είναι <<ο πιο παλιός μες στο κοτέτσι>>. Αλήθεια, τί σημαίνει άραγε αυτή η παλαιότητα που κατά καιρούς ακούω ως επιχείρημα, και πόσο μάλλον ανάμεσα σε ανθρώπους που ηλικιακά δεν είναι ούτε 50 καλά-καλά? Οτι έχεις υποφέρει, οτι έχεις βασανιστεί περισσότερο από μένα και οτι συνεπώς εγώ, όλοι, η ζωή ολάκερη σου χρωστούν μήπως? Η ζωή φίλε/η μου δεν χρωστάει τίποτε και σε κανέναν. Ελάχιστος ο χώρος που διατίθεται για άλλες σκέψεις, γιατί δεν υπάρχει χώρος για αμφισβήτιση της κυρίαρχης, πατριαρχικής, ιεραρχικής, φεουδαρχικής και Σουλτανίστικης Τάξης Πραγμάτων. Δεν υπάρχει διέξοδος από το άσυλο της μεσήλικης μικροαστίλας. Οι τοίχοι έχουν ποτίσει.
Και τότε για πρώτη φορά βιώνεις μια πρωτόγνωρη αίσθηση, μιαν αίσθηση κακοστημμένης φάρσας, στην οποία όμως είσαι αναγκασμένος να συμμετάσχεις γιατί πολύ απλά έχεις ανάγκη <<τον μισθό>>, και γιατί είσαι διορισμένος με <<σύμβαση ιδιωτικού δικαίου>> και όποτε θέλουμε μπορούμε να σε τζάσουμε. Έ, όλο αυτό είναι που έλεγε ο Μαρξ αλλοτρίωση. Όλο αυτό αποτελεί μιαν ισχυρή πρόκληση- για το αν μπορείς να το νοηματοδοτήσεις. Πρέπει να νοηματοδοτήσεις ξαφνικά ένα κομμάτι της ζωής σου (αυτό της δουλ-ειας) που από πολλές απόψεις δε έχει κανένα νόημα απολύτως και απλώς υπακούει στον νόμο του ισχυρότερου, ή νόμο της ζούγκλας.
Το πιο προκλητικο ομως είναι το πόσοι άνθρωποι εξακολουθούν, κάπως υποκριτικά (;), να αρνούνται την αλήθεια και να πιστεύουν σε όλες αυτές τις "δημοκρατικές διαδικασίες" και σε όλα αυτά τα "δημοκρατικά όργανα" και στους "εκλεγμένους αντιπροσώπους" που "θ' αλλάξουν την κατάσταση". Είναι λίγο σαν την στρουθοκαμηλο, που χώνει το κεφάλι της στην άμμο. Δεν θ έ λ ε ι να δει. Ή δεν την νοιάζει, γιατί ταυτίζεται με την κατάσταση και κάπως την απολαμβάνει. Νομίζω πως δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από την απομυθοποίηση των ιδανικών και την ωμή αντιμετώπιση των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών ως ακριβώς αυτό που είναι. Ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Εύχομαι, ελπίζω το τέλος των ειδώλων να είναι κοντά. Ελπίζω να μπορέσουμε σύντομα να δούμε αντικειμενικά.
Άραγε όλα αυτά τα πτώματα στα social media να βοηθήσουν?