(picture by Andi, "Οceania", 2012, oil on canvas.)
Νυχτερινές βόλτες.
Οι χρωματιστές κορδέλες ήταν τελικά λωρίδες από σακούλες σκουπιδιών.
Το σαπούνι μόλυνε τα χέρια μου με μια βρώμα ελαιώδη.
Δροσιά προσφέρει απλόχερα ένας αέρας β΄ κατηγορίας.
Τύρφη.
Όχι, αυτό δεν αποδίδει. Αφού το ξέρει ο εγκέφαλός σου, γιατί το ξανακάνεις?
Βρες το μέσα σου πρώτα, προσωπικά και εσωτερικά,
σ'ένα λευκό κελί μ' ελάχιστο φως,
ή στη σκιά ενός χρωματιστού δέντρου με ρουμπίνια,
το πού είναι αδιάφορο.
Αλλά βρες το.
Έχει πλάκα αυτή η απελευθέρωση
αναπνέεις σχεδόν σαν Προμηθέας
κοιτάζεις πίσω από την καμπυλότητα της γης
έχοντας κλειστά τα μάτια σου.
Ναι. Πριν δεν έβρισκες, δεν γινόταν, δεν μπορούσες.
Πριν δεν είχες ποτέ. Τώρα έχεις.
Η ηδονή της έκθεσης
η ηδονή της ψευδαίσθησης
η ψευδαίσθηση της σημαντικότητας
"η σημαντικότητα της ψηφιακής ένωσης"
ένας αδιάφορος, ιδιοτελής μαρμάρινος τοίχος, όπως ο καθένας μας
<<είμαι κάτι ξεχωριστό από σένα και ανεξάρτητο και πιο σημαντικό>>
όλες αυτές οι παπαγαλίες από τα γεννοφάσκια διαλύονται.
Έτσι, σε δόσεις παροδικές καταφτάνει
αυτή η οικουμενική αγάπη.
Ανοίγεις, σε παροδικά πακέτα. Και φαίνεται αυτό.
Οι άνθρωποι δεν είμαστε ανοικτοί. Όχι αρκετά τουλάχιστον.
Το απόθεμα εξαντλείται, μόλις κάποιος μας τεστάρει -ένα πρόσωπο αγαπημένο.
Πόσο βαστάς?
Εδώ κρίνεται η αισιοδοξία. Εδώ η αγάπη. Εδώ κι η αγωνιστικότητα.
Νυχτερινές βόλτες.
Οι χρωματιστές κορδέλες ήταν τελικά λωρίδες από σακούλες σκουπιδιών.
Το σαπούνι μόλυνε τα χέρια μου με μια βρώμα ελαιώδη.
Δροσιά προσφέρει απλόχερα ένας αέρας β΄ κατηγορίας.
Τύρφη.
Όχι, αυτό δεν αποδίδει. Αφού το ξέρει ο εγκέφαλός σου, γιατί το ξανακάνεις?
Βρες το μέσα σου πρώτα, προσωπικά και εσωτερικά,
σ'ένα λευκό κελί μ' ελάχιστο φως,
ή στη σκιά ενός χρωματιστού δέντρου με ρουμπίνια,
το πού είναι αδιάφορο.
Αλλά βρες το.
Έχει πλάκα αυτή η απελευθέρωση
αναπνέεις σχεδόν σαν Προμηθέας
κοιτάζεις πίσω από την καμπυλότητα της γης
έχοντας κλειστά τα μάτια σου.
Ναι. Πριν δεν έβρισκες, δεν γινόταν, δεν μπορούσες.
Πριν δεν είχες ποτέ. Τώρα έχεις.
Η ηδονή της έκθεσης
η ηδονή της ψευδαίσθησης
η ψευδαίσθηση της σημαντικότητας
"η σημαντικότητα της ψηφιακής ένωσης"
ένας αδιάφορος, ιδιοτελής μαρμάρινος τοίχος, όπως ο καθένας μας
<<είμαι κάτι ξεχωριστό από σένα και ανεξάρτητο και πιο σημαντικό>>
όλες αυτές οι παπαγαλίες από τα γεννοφάσκια διαλύονται.
Έτσι, σε δόσεις παροδικές καταφτάνει
αυτή η οικουμενική αγάπη.
Ανοίγεις, σε παροδικά πακέτα. Και φαίνεται αυτό.
Οι άνθρωποι δεν είμαστε ανοικτοί. Όχι αρκετά τουλάχιστον.
Το απόθεμα εξαντλείται, μόλις κάποιος μας τεστάρει -ένα πρόσωπο αγαπημένο.
Πόσο βαστάς?
Εδώ κρίνεται η αισιοδοξία. Εδώ η αγάπη. Εδώ κι η αγωνιστικότητα.