Προτιμώ τις φθινοπωρινές νύχτες.
Τα βράδια του θέρους είναι μπραφ,
είναι απλά, καυτά και ξεκάθαρα-και εν τέλει σχεδόν προβλέψιμα.
Απόψε και πάλι, αγγίζω το δροσερό τζάμι με τ' ακροδάχτυλα,
και βυθίζομαι στο μαλακό μητρικό μου στρώμα.
Αφήνομαι στο να είμαι.
Αφήνομαι στο να πλέω.
Μακριά κάπου μέσα στην πόλη ακούγεται ένα σκυλί.
Μακριά κάπου σε μια λεωφόρο μαρσάρει μια μηχανή.
Πιο κοντά, ένα αμάξι περνά και χάνεται,
σαν τελευταία ανάσα οργασμού εραστών.
ο θόρυβος του περιφερειακού είναι τώρα ο θόρυβος της πραγματικότητας
και ο διαλογισμός μου.
Τώρα έρχεται η ομίχλη. Δες τί μπορεί να κάνει!
Εξαφανίζει την χρωματιστή σύγκλιση των φαναριών του ορίζοντα.
Σ'ένα γυάλινο ρετιρέ, ευθεία απέναντι, μόλις εξαφάνισε το περίγραμμα ενός φυτού καλλωπιστικού.
Η φύση είναι για να την χρησιμοποιεί ο άνθρωπος και να του καλλωπίζει
την ανία
γαβγίζοντας χαρούμενα!
Μακρινά προάστια τρεμοπαίζουν στον σκοτεινό λόφο του βάθους.
Σκουπιδοτενεκές της γειτονιάς με χαλασμένο πεντάλ
ανοίγει με ήχο σαν ν' ανοίγουν τ' αμπάρια του τάνκερ.
Για να θρέψει έναν γύφτο ή έναν γάτο.
Τα κάστρα, έγκλειστα ανάμεσα στα κάγκελα των μπαλκονιών.
Βιώνουν την μεταμεσονύχτια εκδίκηση αμέτρητων ψυχών που μαρτύρησαν μέσα τους ανά τους αιώνες-
αυτό συνέβη για καλό σκοπό, για να σωφρονιστούν
και για να νιώθουν ασφαλείς οι καλοί.
Και βρέχει, πόσο όμορφα βρέχει!
Τα βράδια του θέρους είναι μπραφ,
είναι απλά, καυτά και ξεκάθαρα-και εν τέλει σχεδόν προβλέψιμα.
Απόψε και πάλι, αγγίζω το δροσερό τζάμι με τ' ακροδάχτυλα,
και βυθίζομαι στο μαλακό μητρικό μου στρώμα.
Αφήνομαι στο να είμαι.
Αφήνομαι στο να πλέω.
Μακριά κάπου μέσα στην πόλη ακούγεται ένα σκυλί.
Μακριά κάπου σε μια λεωφόρο μαρσάρει μια μηχανή.
Πιο κοντά, ένα αμάξι περνά και χάνεται,
σαν τελευταία ανάσα οργασμού εραστών.
ο θόρυβος του περιφερειακού είναι τώρα ο θόρυβος της πραγματικότητας
και ο διαλογισμός μου.
Τώρα έρχεται η ομίχλη. Δες τί μπορεί να κάνει!
Εξαφανίζει την χρωματιστή σύγκλιση των φαναριών του ορίζοντα.
Σ'ένα γυάλινο ρετιρέ, ευθεία απέναντι, μόλις εξαφάνισε το περίγραμμα ενός φυτού καλλωπιστικού.
Η φύση είναι για να την χρησιμοποιεί ο άνθρωπος και να του καλλωπίζει
την ανία
γαβγίζοντας χαρούμενα!
Μακρινά προάστια τρεμοπαίζουν στον σκοτεινό λόφο του βάθους.
Σκουπιδοτενεκές της γειτονιάς με χαλασμένο πεντάλ
ανοίγει με ήχο σαν ν' ανοίγουν τ' αμπάρια του τάνκερ.
Για να θρέψει έναν γύφτο ή έναν γάτο.
Τα κάστρα, έγκλειστα ανάμεσα στα κάγκελα των μπαλκονιών.
Βιώνουν την μεταμεσονύχτια εκδίκηση αμέτρητων ψυχών που μαρτύρησαν μέσα τους ανά τους αιώνες-
αυτό συνέβη για καλό σκοπό, για να σωφρονιστούν
και για να νιώθουν ασφαλείς οι καλοί.
Και βρέχει, πόσο όμορφα βρέχει!