Μετά από 8 μήνες εμπειρίας σε ψυχιατρεία, κάποιες πρώτες μου σκέψεις... Η ψυχική υγεία είναι χωρίς καμία αμφιβολία ο πιο ευαίσθητος, και ο πιο παρεξηγημένος τομέας της υγείας. Ορίζεται ως η πλήρης ψυχική και κοινωνική ευεξία του ατόμου. Είναι συνώνυμη με την εσωτερική πληρότητα, την κοινωνική και επαγγελματική λειτουργικότητα, την γαλήνη, την αυτοπραγμάτωση. Αυτός είναι ο ορισμός της υγείας από τον WHO. Αυτός ο ορισμός ισχύει για όλους τους ανθρώπους και χωρίς εκπτώσεις. Δεν ισχύει με έναν αστερίσκο για τους σχιζοφρενείς. Δεν έχει εξαιρέσεις. Δεν έχει υποσημείωση «τα χαλασμένα μυαλά εξαιρούνται». Η ψυχική υγεία και ευεξία είναι αγαθό για ΟΛΟΥΣ, κάτι πολύ σπουδαιότερο, πολύ περισσότερο από το να παρατάς έναν ψυχίατρο σε μια θάλασσα εκατόν είκοσι ασθενών με μοναδική προϋπόθεση να τους ταΐζει ψυχοφάρμακα, να τους κρατάει φρόνιμους-στάσιμους-ζόμπι και να κάνει και τον γενικό γιατρό τους-ή τον ανειδίκευτο γιατρό για όλες τις δουλειές. Αυτό είναι ξεφτίλα. Η ψυχική υγεία δεν είναι αυτό το πράμα. Προϋποθέτει μια ριζική ανα-μόρφωση των τρόπων σκέψης, ύπαρξης, αλληλεπί-δρασης του ατόμου με τον εαυτό του και τους άλλους. Και αυτό είναι κάτι πολύ σπουδαίο, πολύ μεγάλο. Αυτό για να γίνει όμως, χρειάζεται συγκεκριμένες συνθήκες: Δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν υπάρχει προφανώς οικονομική υποστήριξη, γερή. Όμως δεν είναι μόνο τα λεφτά. Δουλειά δεν γίνεται, αν δεν υπάρχει πλαισίωση από ένα αρχιδάτο team ορεξάτων, μορφωμένων, με όραμα, και κατάλληλα καταρτισμένων επαγγελματιών ψυχικής υγείας, που ο καθένας από το πόστο του θα βοηθήσουν το άτομο να επανενταχθεί στη ζωή με τους δικούς του όρους, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητές του. Μέσα από την ψυχοθεραπεία, μέσα από την εργασία, την κοινωνικοποίηση, τις τέχνες. Και ναι, χρειάζεται πρόγραμμα, «εξαμηνιαίο θεραπευτικό πλάνο που καταρτίζεται από την θεραπευτική ομάδα για κάθε ασθενή ξεχωριστά» , που λέει κι ο νόμος. Και φυσικά δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τα ψυχοφάρμακα. Τα ψυχοφάρμακα δεν μπορούν να φέρουν ούτε την έμπνευση, ούτε το ΝΟΗΜΑ, ούτε την αυτοπραγμάτωση. Απλώς κουκουλώνουν, παροδικά. Όχι οτι υποτιμώ το κουκούλωμα. Για κάποιους ανθρώπους, σε κάποια φάση της ζωής τους, είναι μια κάποια λύση. Αλλιώς μιλάμε για καταναγκαστικές θεραπείες, του τύπου «έλα δω να σε θεραπεύσω με το ζόρι». Και αυτό (αν και αναγκαίο κάποιες φορές) είναι αστυνομία, όχι θεραπευτική. Αν δεν πλοιρούνται οι ανωτέρω προϋποθέσεις, η...«φροντίδα ψυχικής υγείας» καταντά μοιραία ένα γελοίο, κακόγουστο αστείο, ένα εκφυλισμένο έκτρωμα, και οι (όποιοι) λειτουργοί της απλοί γραφειοκράτες και διαχειριστές ενός συστήματος που το μόνο που κάνει είναι κακήν-κακώς να κρατάει ζωντανούς, στάσιμους και ταϊσμένους ορισμένους ανθρώπους σε συνθήκες εγκλεισμού και φυτοποιημένους ως εκεί που δεν πάει. Και αυτό, είναι θλιβερό.
|
Archives
March 2015
Categories |