(picture by Andreas Moritz, "eyes")
Γειά σου μικρή μου κατσαρίδα
Καφετιασμένη, <<πρακτική>>, <<ρεαλιστική>> μου κατσαρίδα
κόμισσα των ντουλαπιών μου
κατσαρίδα της ψυχής μου
Βιάσου να βρείς, μια γωνιά για να σταθείς!
Γωνιά με μέλλον, σταθερή,
γωνιά με <<αγάπη αληθινή>>
εκεί θα μένεις πια, κρυφή, για μια ολόκληρη ζωή.
Καμιά φορά, θα συσσωρεύονται γύρω σου πλήθος άλλες κατσαρίδες, που θα διεκδικούν την ίδια λιγδιασμένη γωνίτσα, κατάλληλα εφοδιασμένες και θα μαλώνετε.
Να μαλώσεις κατσαριδούλα!
Οφείλεις.
Η ευτυχία είναι περιορισμένη|
δεν φτάνει για όλους|
χρειάζεται γόνιμος ανταγωνισμός|
μια υγιής ανησυχία|
η ζωή είναι χωρισμένη σε μερίδια|
ένα, ίσως, σου αναλογεί.
Αρχίζει η καταιγίδα.
Είμαι κάπου έξω. Κάπου ανοιχτά.
Αναπνέω τον δροσερό αέρα της βροχής
αντικρίζω τις κορυφογραμμές πεντακάθαρες
(κάνω εμετό για ένα τέταρτο)
Τώρα νιώθω το πνεύμα μου καθαρό.
Το σώμα μου γερό και δυνατό.
Kάνω μια βόλτα κάπου έξω απ' όλο αυτό
εκεί όπου ζει η αφθονία
δηλαδή παντού
σε όλους τους ορίζοντες εντός κι εκτός
αρκεί να μπορείς να το συνειδητοποιήσεις.